ماه بـه نیمه رسیده اسـت و در‌های رحمت، بر روی جهانیان باز اسـت. فراوانی رحمت و نعمت اسـت و جانها آکنده از عشق اسـت. ماه بـه نیمه رسیده اسـت که این چنین در کامل‌ترین صورت خویش بـه جلوهگری، دست افشانی میکند. ستارگان بـه تکاپو درآمده اند گرداگرد ماه. بدری در آستانه حُسن خودنمایی میکند؛ ماه تمامی که از ذخیره هستی بـه زمین هدیه داده شده اسـت.
حَسَن، آینه حُسن خداوندی اسـت. مجتبی، در آغوش پاکترین مادران عالم چشم بـه جهان گشود و میوه قلب رسول اللّه شد. آمد و کرامت را از پدر آسمانی اش آموخت و چراغ کرامتش را برای اهل زمین برافروخت. ثمره زندگی علی و فاطمه «ع»؛ پا بـه جهان خاکی گذاشت. خاک تا افلاک غرق نور و سرور شود. خدایا! بـه «کریم اهل بیت» سوگند، سایه کرامت خویش را از مـا دریغ مدار!